من امشب تا سحر بیدار می مانم دلم دریــــــــای طوفانیست نگاهم می شکافد آسمانــــــها را و جـایت پیش من خالیست
به زیر شاخه ئی تنها درخت خود لباس سبز می پوشم و با یادت سرودی تلخ می خوانم و چای تلخ می نوشم
من امشب مشت می کوبم به دیواری که دلگیر است خودم هم خوب می دانم برای آرزو دیر است!
من امشب داد خواهم زد دلم لبریز فریاد است به روی خاطرات بد صدای زوزه ی باد است
برو با خود ببر دیگر از این جا رد پایت را به آتش می کشم امشب تمام نامه هایت را...
صدایم باز می لرزد من امشب باز هم مستم تو گفتی هر کجا باشی من اما در دلت هستم
ولی پایان گرفت امشب سکوت و گریه و ناله کنار پنجره ، دیگر نه گلدانیست و نه لاله
همان بهتر که من امشب ندیدم اشک چشمانت زدم یک بوسه بر عکست خدا یار و نگهدارت
وقـــت رفــتــــــــــــــــن
هنوز داغم نمیفهمم دوباره پشت پا خوردم به من میگفت دوستم داره ، گذاشت و رفت و جا خوردم مثل یه آدم گیجم ، به یه نقطه شدم خیره ازم دلخــــــور نبود اما ، چــــــــــرا نگفت که او میره نمیدانم با کی رفته ، شاید تنها سفر کرده هنوز هیچ چیزی معلموم نیست ، شاید دوباره برگرده حالا ماندم با تنهایی ، شبا گریه و بیداری فقــط یک گوشه میشـــینم نـــــدارم حــــس هیـچ کاری
نصیــــــب من از تو
کوچه را دیدی به وقت شب چه تنها میشود بی تو از آن کوچه هم تنهاترم آن دمی کز غصه میگیرد دلم تازه می فهمم فراق دلبرم
در غروب آسمان دیدی غم خورشید را من به مانند همان خورشید طرزی دیگرم دیدهای منت کشیدن چشمه را هنگام پیوستن به رود من چو آن چشمه کشم منت که گیری در برم
دیدهای آتش به وقت غره غوغا میکند بی تو من از آتش غران هم غوغاترم دیدهای بیتابی شیرین بر فرهاد خویش گر توام باشی چو فرهاد من از آن شیرینترم
گر که مجنون اولین و آخرین سرگشته لیلی بود بر من بی خانمان رو کن ببین مجنونترم دارفانی را نهادند نام دوم بر جهان بی تو من اول وداع گوی همان فانی گرم
ساز بی رحمی گرفته دست دنیا پیش من چونکه رقصنده ورا بر محفلش تنها منم یک نفس آهنگ غم بر نی چنانم میزند گویا تنها شنیدار غم آن نی منم
Your Last Look آخرین نگـــــــــاه تو
چه شــــام ها که چراغم فروغ ماه تو بود پنــــــاهگـــــاه شبم گیسوی سیـــــاه تو بود اگـــر به عشق تو دیوانگی گنـــــاه منست ز من رمیـــــــــــدن و بیگانگی گناه تو بود دلــــم به مهر تو یکــدم غم زمــانه نداشـت که این پرنده ی خوش نغمه در پناه تو بود عنـایتـــی که دلم را همیشه خوش میـداشت اگـــــر نهــــــان نکنی لطف گاه گاه تو بود بلور اشک ، به چشمم شکست وقت وداع که اولیــــــــن غم من ، آخـــرین نگاه توبود
کــــــــــا ش
کـــــــــاش هیچکـــــس تنهــــــا نبود کـــــــــــــــاش دیدنت رویــــــا نبود گــفتــه بودی که میمــــانم ولـی رفتی و گفتی که اینجا جا نبود من دعـــا کـردم برای باز گشت دست های تو ولی بـــــالا نبود یک نفرآمد صدایـم کرد و رفت با صدایش آشنا یم کرد و رفت پشت پر چیـــن شقایق که رسیـد ناگهان تنها رهایم کرد و رفت
قلب من در هر زمان خواهان توست این دو چشم عاشقم مهمان توست گرچه لبـــــریز از غمی درمانده ای این نــگاهم در پی در مان توست در میــــان ظلمت شبهـــــــــــــای غم چلچــراغ قلب من چشمان توست
چــــــه کــنـــــــم
نیست در شهـر مرا مونس و هم ناله دل خود به خود قصه هجران نکنم پس چه کنم دستگیــری نکنـد کس ز من خسته روان آشنـــــــایی به فقیـــــــران نکنم پس چه کنم پرده چشـم مـن از نقـش رخـش خالی شد اشک را زیــــور چشمان نکنم پس چه کنم
چو گـــل های شقـــــــایق داغدارم بیا پـــــــــروانه شو بنشین کنارم بزن مرهم به زخم قلبم ای دوست که خنجر خورده ی این روزگارم
نمــــی بیــــــنی
زبانـــــــــــم را نمی فهمی نگـــــــاهم را نمی بینی ز اشکم بی خبر ماندی و اهم را نمی بینی سخـــن ها خفته در چشمم نگاهــــــم صد زبان دارد سیه چشمـا مگر طرز نگاهم را نمی بینی سیـــاه مـــژگان من ! مــــــوی سپیدم را نگاهی کن سفــید انـدام من ! روز سیاهم را نمی بینی پریشانم دل حســــرت نصیبم را نمیجــــــــــــــویی پشیمــــــانم نگاه عذر خواهم را نمی بینی گناهم چیست جز عشق تو روی از من چی میپوشی مگـــر ای ماه ! چشم بیگناهم را نمی بینی
عمــــری شده کز عشق رخت بیمارم از دیده خود خون جگـــر می بارم راز دل خود با تو چطور خواهم گفت در پیش رخت چو صورت دیوارم خالی چــو ز جلوه ات ندیــــــدم جایی در هـــــــــر سر راه منتظر دیدارم ای دیده من تـــــــو بد رفیقـــــی نکنی خوابت نبـــــــــــرد که انتظار یارم چون ژاله و باران بسرم می بــــــارد از هـــجر رخت غم ز درو دیوارم در چشـــم کســــــان و ناکسان بزمت ای گل بخـــــــدا کم زده ای بسیارم بر دعــوای عشقم اگر تویی شاهد من از کــــــــرده و ناکرده خود اقرارم
پروانه و شمع
پروانه به شمع بوسه زد و بال و پرش سوخت بيچـــــــــــــاره از اين عشق سوختن آموخت فـــــــــرق منــــــــو پـــــــــروانه در اينســــــــت پروانه پرش سوخت ولي من جگرم سوخت
پروانــــــــه و شمع
شنیــــــدم شمع با پـــــروانه میگفت كه جــــــــای بال تو آغوش من نیست ترا و خویشـــــتن را هر دو سـوزم مــــــرا تا چاره ای جز سوختن نیست خـــدا را دور شـــــو دور از بر من اگر بال تو سوخت، تقصیر من نیست! به آتش گفــــــت آن پروانه شــــوخ كه من پــــــ ـروانه ام، پــروا نه دارم خوشا امشب كه تا صبح جان نثاری به خــاك پــــایت ای جــــــــانانه دارم گلستـــــــان بی تو ای آتش نخواهم میـان شعلــــــه ات كاشــــــانـــه دارم جهــان من همه تاریك و سرد است به جــــــز آغــــوش گرمـ ت جا ندارم
شـــــــــــــام دلگــــــــــیر
بـــــاز روز آمــد به پایان شام دلگـــــیر است و من تا سـحـر ســودای آن زلـف چـو زنجـیر است و من
دیگـــران ســرمست در آغـــوش جــانـان خـفته اند آنکه بیدار است و هر شب مرغ شبگیر است و من
گـفـته بـودم زود تـر در راه عشـقـت جــان دهــــــم بعد از این تا زنده باشم عــذر و تاخــیر است و من
از در شــــاهــــــان عـــــالــم لــذتی حـاصـل نــشد بــعـد از این در کــنـج عــزت خدمت پیر است و من
منعم از کویش مــــکــن نا صـح کـه آخــر می رسم یـا به جـانان یا به جـان می دام تـقـدیر است و من
تـنهــــــــائی
بــــــی تــو تنهــــائی تبــــاهم کـــــرد و رفـــت بــــا غــــــــم و درد آشنـــا هم کـــرد و رفــت بـــی تو رازِ عــــــــشقِ من کــــی بود فـــــاش بــند بـــند از هــــــــم جــــداهم کـــرد و رفـــت
مــــبـــــــــا د
ماننـــــد من فـــــسرده دلی در جهان مباد هر گز کسی به روز من ناتوان مباد
گر شد خزان بهار من از دوریت چه باک ای گـــــل ترا بهار جوانی خزان مباد
صد رنج دیــــــده ام ز دل مهربان خویش یا رب دلـی دگر به جهان مهربان مباد
هر کــــس که میرود نهد از خود نشانه یی از من بجز فسانه ی عشقت نشان مباد
سوزد اگــــر چو شمع زبانم ز سوز عشق حــــرفی بغیر عشق مرا بر زبان مباد
هرگـــــــز نبرم گرمی اغوش تو از یاد پیوستــــــه بدل شوق تمنــــای تو کردم
بــگــــــــــریــــم
امشـــــــب شده ام مست که مستانه بگریم بگـزار شبی گوشه ی میخانه بگریم
افســانه ی دل قصه ی پر رنج و ملالیست بگــزار بر این قصه و افسانه بگریم
زان آمده ام مســــــت در این میکده امشب بر قهقه ی این ساغر و پیمانه بگریم
عـــــشـــــــق
تا در ره عشق آشنای تو شــدم با صد غم و درد مبتلای تو شدم لیلی من شو به حال زارم بنگر مجنـون زمانه از برای تو شـدم
گــــــوشــــــه تـــنــــــها ئـــــی
بســـیـــــــــار پریشــــــانم در گوشه تنـــهایـی ای گـــــــریه کجا رفتی دیریــــست نمیایی تا عشق دچارم شد این چهار را به من بخشید دیوانه گــی و مستی و بدنـامی و رسوایی دردا کــــــــــه فراقـــــت نـــاتوان ساخــت مرا در بســتـــ ـر نا تــوانــی آخر انداخــت مرا از دوســـــت چنـــــان شــدم که بر بالینــــــــم صــدبــــــار اجــــل امد و نشـــــناخـت مرا گر زلف به گوش ات گفـــــت احوال پریشانم در تـــــــاب مشو جانا از گفتـه یی سودایی
زنــــــــدگـــــــــی میگــــــــــــذرد
سال ها دل غرق آتش بود و خاکستر نداشت بـازکـردم این صدف را بارها گوهر نداشـــــت
از تهیدستی قناعت پیشه کـــــــــردم سال ها زنـدگی جز شرمساری مایه ای دیگر نداشـــــت
هرکجا رفتم به استقبالم آمد بــــی کـــــــــسی عشق در سودای خود چیزی از این بهتر نداشـت
سالها بر دوش حسرتها کشیدم بار عــــشــق هیچ دستی این امانت را ز دوشــــــم بــــرنداشت
کاش می آمد و می دیدم که از خود رفـــته ام آنــــــکه عاشـق بودنم را یک نفس باور نداشت
آسمان یک پرده از تقدیــــــر را اجـرا نکرد گویی از روز ازل این صحنه بازیـــگر نداشت
نـــــاله مــــــا تا به اوج کبریـــــا پرواز کرد گرچه این مرغ قفــس پرورده بال و پر نداشت
تنهـــــــــــــــــائییم
هیچکــــس ویرانیم را حس نکرد وسعـــت تنــــــهاییم را حس نکرد
در میـــــان خنــــــده های تلخ من گــــــریه ی پنهانیم را حس نکرد
در هجـــــوم لحظه های بی کسی درد بی کس ماندنم را حس نکرد
آن کــه بــا آغــاز مـن مونس بود لحظـــــه ئی پایانیم را حس نکرد
چون صيد بدام تو به هر لحظه شکارم ای طرفه نگارم از دوری صيـــــــــــاد دگر تاب نـدارم رفته ست قرارم چون آهوی گمگشته به هر گوشه دوانم رهـــــايی نـتوانم تا دام در آغــــوش نگيرم نگـــــــــرانم وای از دل زارم از ناوک مژگان چو دو صد تير پرانی بر دل بنشـــــانی چـون پرتو خورشيد اگر رو بکشــــانی وای از شب تارم در بنـــد و گرفتار بر آن سلســـله مويم از ديده ره کوی تو با عشق بشويم
بـــــــــاز بگـــــــو
بازگو، ای به کــنـــــار دگری خفته ی من! چه کنـــــــــــــــد با غم تو این دل آشفته ئی من؟ وه کــه امروز پرکنده تر از بوی گل است خاطـــــــر جمع تر از غنچه ی نشگفته ئی من! آفتـــــــاب ِ نگــــــه ِ گـــرم تو را می جوید این دل ِ ســــــردتـــر از برف ِ فروخفته ئی من یاد از آن روز که انگشت تو اشکم بسترد خاتم دست تو شـــــــــــــد گوهــر ناسُفته ئی من شـــــاهد آتش عشق تو که گرم است هنوز شعله هایی ست که سر می کشد از گفته ئی من چه کنم؟ دل به که بندم؟ به کجا روی کنم؟ بـــــــــــــــازگو، ای به کنار دگری خفته ئی من
بیــــــوفـــــــائی
بوسه ات طعم بی وفایی داشت خنده ات رنگ بی صدایی داشت در دو چشمت نبود تصویـــرم گویی آن چشم دگر خدایی داشـت
وه چه خوب آمدی صفا کردی چه عجب شد که یاد ما کردی؟ بیوفایی مگر چه عیبی داشـت که پشیمان شدی و وفا کردی؟
یــــــــار با ما بیوفایی میکــند بی سبـــب از من جدایی میکند شمع جانم را بکشت آن بیوفا جای دیـــگر روشنایی میکــند
هر که صيد چون تو دلداری شود عاجـــــــزی گردد گرفتـــاري شود گــر لبت در ابر خندد همچو برق ابـر تا محشـــــــر شکرباري شود هر که او دلزنده عشق تو نيست گر همه مشک است مرداري شود
صـــــــــبــــــر
چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کـردم چـــو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تــو به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر من اینــــــها هر دو با آئینه دل روبـــــرو کردم فشردم باهمه مستی به دل سنگ صبــــوری را زحال گـــــــریه ئی پنهان حکایت با سبو کردم فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیـــــــر تو سرای دیده با اشک ندامت شســت و شو کردم صفائی بود دیشـــــــــــب با خیالت خلـوت ما را ولــــــی من باز پنهــــــــانی ترا هم آرزو کردم ملول از ناله ئی بلبل مباش ای باغبان رفتـــــــم حلالـــــم کن اگر وقتی گلی در غنچه بــو کردم تو با اغیار پیش چشم من می در ســـــبو کردی من از بیم شما هـــــر گریه پنهان در گلو کردم حراج عشق وتاراج جوانـــــــی وحشت پیـــری در این هنگامه من کاری که کردم یاد او کردم ازین پس شهـــــر یار ما و از مردم رمیـــــدنها کـــه من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم
انـــتـــــــــظــــا ر
اشکی بـــه چشم و در دلم
آهی نمانده است دیگرا مرا ز عشــــق گواهی نمانده است در چشــــم بی فـــروغ من از رنج انتظار غیر از نگاه مانـــده به راهی نمانده است
در سینــه سر چرا نکشم چونکه بر سـرم جز سایه هـــای بخت سیاهی نمانده است
در دوره ای کـه عشق گناه است بر دلــــم جـز جـــــای داغ مهر گناهی نمانده است
نــوری زمهر تو نیست به دلهای دوستان لطــفی دگر به جلوه ی ماهی نمانده است
در بــــاغ خشک دوستی ای باغبان عشق از گــل گذشته بـــرگ گیاهی نمانده است
شـــــور و حلاوتــــــی ز کــلامی ندیده ام شــوقی و جذبه ای به نگاهی نمانده است
حســـرت کشی ببین که دگر از وجود من جـــز نــاله های گاه به گاهی نمانده است
خـــــــــدا حــــا فظی
به خدا حافظی تلــــخ تو سوگــــــند نشـــد کــــــــه تو رفتی ودلم ثانیه ای بنــد نشد لب تو میـــــوه ممنوع ولــــــــی لبهایـــــم هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهـــر هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد هر کسی در دل من جـای خودش را دارد جانشیـــن تو در این سینه خداونـــد نشد خواستند کز تو بگویند شبــ ــــی شاعرها عاقــبـــــت با قــلم شـــرم نوشتــند نشد
این شمـــــع که شب در انجمـــــن
میخندد ماند به گـــــلی که در چمن میخندد
اگر تنها گناهم دوست
داشتن توست ، بدان تنها گناهیست که توبه نخواهم کرد
هــــــــر شب که به بالیـن من آیــد تا روز میـــسوزد و بر گریهی
من میخندد
اظهار عشق را به زبان
احتياج نيست چندان كه شد نگاه به نگاه آشنا بس است
بیمارم و کس نمیکند
درمــــــانم خواهم که کنم ناله ولی نتوانم از ضعف چنانم که اگر ناله کنم بـــا ناله بر آمدن بر آید جانم
به لبخــــندي مراازغــم رهاكن مـــراازبي كسي هايم جداكن اكرمردن سزاي عاشقان است بـراي مردنم هرشب دعاكن
فـــرشـته من
سنگ سیاه چشـم تو خال
فرشـــته هـــاست پــیـــــراهنت به رنگ زلال فرشته هاست
لبخند تــــــو تــراوش ذهــن فرشته ايســــت بر چهره اي که طرح خیال فرشته هاست
پرواز گیســـــوان سیــاهــت عجیب نیســت هر تار موت
بستـــه به بال فرشــته هاست
اين زن مگـــر چه داشت خدايا که خــلق شد بانـــــــوی من جــواب سوال فرشته هاست
از تـــــو خـــدا فقط بدنــــت را به من سپـرد امـــــــا دریغ روح تــــو مال فرشته هاست
روزی فرشته اي به تو عاشق شد و سرود سنگ سیاه چشم تـــــو خــال فرشته هاست
من دل اواره ام را
هــیچگـــــــــه نشـنـــــاختم سوخـت از غمها و من با غصه هایش ساختم
هیچگه یاد دو چشمش راز خود بیرون نکرد گر چه من صد ګوشه را در قلب خود بشگافتم
تــمنــــــــای یگـــــــــــــــا نه
تــــا كی به تمنای وصــال تو یگـــــانه اشكم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهدبسرآید شب هجــران تــو یـا نــه ای تیــر غمـــت را دل عشــاق نشانــه
جمعی به تو مشغول تو غایب زمیانه
رفتم به در صومعـه
عابد و زاهــد دیدم همه را پیش
رُخت,راكع و ساجد
در میكده رهبانم
ودرصومعه عابد گه معتكف دیرم وگه
ساكــن مسـجـــد یعنی كه تو را مى
طلبم خانه به خانه
هردركه زنم صاحب آن
خانه تویی تو هرجا كه روم پـرتو
كاشانه تویی تو
در میكده و دیـركه
جانانــه تــویی تــو مقصودمن از كعبه و
بتخانه تویی تو مقصود تـویی كعـــبه و
بتخــانه بهانه بلبل به چمن زان گـل
رخسار نشـــــان دیــد پروانه در آتش شد و
اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در
پیر و جوان دیــد یعنی همه جا عكس رخ
یار تـوان دید
دیوانه منم من كه
روم خانه به خــانه
عاقل به قوانیـن
خـــرد راه تو پــویــد دیــــــوانه برون از همــــه
آییــــن تو جوید
تا غنچه بشگفته این
بـاغ كــه بــویــد هركـس بـــه زبانی
صفــت حمــــد توگـوید
بلبل به غزلخوانی و
قُمری به تـرانه
بیچاره اين انسان
كه دلش زار زغم توست هرچندكه عاصی
است زخیل و خدم توست
امــیـــــد وی از عاطفـــت
دم به دم تــوست تقصیـر خیـــــالی بــه
امیــد كــرم تـــوست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه
اســـــــیر عشــــــق
تــــو را مـی خواهم و دانم
که هرگز بــه کام دل در آغـــوشـت نگیرم
تویـی آن آسمـــــان صاف و روشـن من این کنج
قفـــس مرغی اسیرم
ز پشت میــــله هـــــای سـرد و تیره نگــاه حســـرتم حیران به رویت
در ایـــن فکـــــــرم که دستی پیش آید و من نـاگــه گشایم پر به سویت
در این فکرم که در یک لحظه غفلت از این زنـدان خاموش پر بگیرم
به چـشـــــم مرد زنـدانبــــان بخنـــدم کــنـــارت زنـدگی از سر بگیرم
در این فـــــکرم من و دانم که هرگز مرا یاری رفتن زین قفس نیست
اگـــــــر هــــم مرد زندانبــان بخواهد دگـر از بهر پروازم نفس نیست
ز پشت میلـــــه ها هر صبح روشن نگاه کــــودکی خنــدد به رویـــم
چو من ســـــر می کنم آواز شــــادی لبـــش بـا بـوسه می آید به سویم
اگــر ای آسمان خواهم که یک روز از ایــن زندان خامش پر بگیرم
به چشم کــــــودک گـریان چه گویم زمن بگذر که من مرغی اسیرم
من آن شمعـم که با سوز دل خویش فـــروزان می کنم ویرانه ای را
اگــــر خــــواهم که خاموشی گزینم پـــریشان می کنم کاشانه ای را
هــــجــــــران یـــــــــار
آن مــــــــاه مه حسن که
دوش از بر مارفـت فغان من ز هجر
رخش تا به ســمـا رفـت در مکتب عشقــــش چــــو به
تعلیم نشـستـــم
آوازه درســـم ز کجا تــــا
به کجا رفــــت هر شب چو نی از هجر
رخش ناله بمن بـود
گریــــان و فـــغانم به
سماوات علا رفـت در نیـــــم شبی پنجـــــره
ام بــاز نکــــــردی
کین غمزده یارم
زغمم تا به کـــجا رفـت یک حرف زعشقت چو به
شب بـــاز بگـفتم
رنگش زبرش رفت پی صبح
صفا رفت جــانـــا به خـــــدا هجر تو
ام زار نمــودست بنگر دلکان من که
زعشقت به فنــا رفت از درد و غـــم هجر تو عاشقـت تهی دســت
دل را ز جهان کنده
و در کوه شمـا رفت
اشك گرم و آه سرد و روى زرد و سوز دل حاصل عشقند و من اين نكته ميدانم چو شمع
با خيـــــالش با نگاهش با فراقش با غمـــش گـاه گريان،گـاه سوزان،گاه لرزانم چو شمع
*
در راه عـشــــق هـرچه
قـــــدم بیشتـــر زدم
از خــــار غــــم به جـان و جگر نیشتر زدم
از عشق او نصیب من این شد که در غمش
گه پـیــــــرهن دریــدم و گاهی به ســر زدم
*
هر گه که تیر جور و
جفا در کمان کنی
از کــــیـن وجود خسته ما را نشان کنی
بر هـــــر ولا بلا ز پی ازمــایش اسـت ایـنک ستــــاده ایم اگر امتحـــــان کنی
*
بی شک امیـــدهایت بر باد داده بودی بی روح و سرد و تنها،از بس که ساده بودی دیگر صدای دل را از دل نمی شنیدی یــــا دل شکســــــته بودی یا دل نــداده بودی
* مرا با دانه ایی در دام کردند سپس رسوای خاص و عام کردند مرا با وصعتی ماننـــــــــــــــــد دریـــــــــــــــــــا مثـــــــــــــــــــــال قطره ایی در جام کردند
عشـــــــــــــــــــق
اي عشــق نازمت كه ندا ميكني مــــــــــرا قربانی ات به رســــــم وفا ميكني مـــــــرا تا قـــــــصد ميكــــــــنم كه روم اندكي كنار با شـــعر عاشــــــقانه صدا ميكني مــــــرا دي در حــضور خلق به دارَم زدي عــيان امــــروز عاشـــــــقانه صـــــدا ميكني مـرا پُر ميشوم به گرمي ي شعري به، ناگهان لبريز اشك و شــــــور و نــــوا ميكني مرا با خود مــــرا به ســـينهء امواج مي بري در لابلاي مـــوج رهــــــا ميكني مـــــــــرا روزي اگـــــر ز خويش براني مـــــرا مباد چــون بتهء ز ريشه جـــــدا ميكني مـــــــرا
چه میدانــــــی؟
تو از دردی كه افتادست بر جانم چه می دانی؟ دلم تنها تو را دارد ولی با او نمی مــــــــــانی تمام سعی تو كتمان عشقت بود در حــــــــالی كه از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهانی فقط يك لحظه آری با نگاهی اتفاق افتـــــــــاد چرا عاقل كند كاری كه بازآرد پشيمــــــــــانی
شب تنهائی
تو رفتی و ز دوریت همــــــه احســـاس من مرده چـــــــرا فاصله ها آخــــر مرا از خاطرت برده؟ با چشــــــم خیره به عکست باز بی تاب و بی تابم به این احساس دلتنگی هر شب با گریه می خوابم
چه زود برفتی
ای دیر بدست آمده بس زود برفتی آتش زدی اندر من و چون دود برفتی چون آرزوی تنگدلان دیر رسیدی چون دوستی سنگدلان زود برفتی زان پیش که در باغ وصال تو دل من از داغ فراق تو بر آسود برفتی ناگشته من از بند تو آزاد بجستی نا کرده مرا وصل تو خشنود برفتی آهنگ به جان من دلسوخته کردی چون در دل من عشق بیفزود برفتی
عاشقم، عاشق به رویت، گر نمیدانی بدان سوختم در آرزویت، گر نمیدانی بدان با همه زنجیر و بند و حیله و مکر رقیب خواهم آمد من به کویَت، گر نمیدانی بدان مشنو از بد گو سخن، من سُست پیمان نیستم هستم اندر جستجویت، گر نمیدانی بدان گر پس از مردن بیائی بر سر بالین من زنده می گردم به بویت، گر نمی دانی بدان اینکه دل جای دگر غیر از سر کویت نرفت بسته آن را تار مویت گر نمی دانی بدان گر رقیب از غم بمیرد، یا حسرت کورش کند بوسه خواهم زد به رویت، گر نمیدانی بدان هیچ می دانی که این لاهوتی آواره کیست؟ عاشق روی نکویت گر نمی دانی بدان
تا کی با یـــــاد های تو شــــامم سحر شود --- درین خیال باشم که کی همسفر شود ؟ با گریه میگذرد شب ام در خیال تو ---- تا کی بکو ای یارکه این چشم تر شود ؟ یادت به دلم ماند سفر کردی و رفتی ---- هستم درین امیــــد که کی شب سحر شود؟ چشمم در انتظار تو آواره مانده است ---- بیند به هر طرف که از تو خبر شود . این درد و جدائی و فراق از بر ات ---- با لحظه محبتت کـــــــــی برابر شود. هستم در انتظار که آخر رسم به تو ---- شاید که این صبرم آخر ثمـــــر شود. بر هر طرف که بینم تو یاد آیی ولی ---- هر یاد تو درد دل و درد جگر شود. اکنون بگو که با کی بگویم ز راز دل ---- از درد دلی تنگم عالم کی خبر شود. در عشق تو چشـــیدم همه زندگانی را ---- حالا نه فکر مرگ نه فکر خطر شود. هرگز نداشتم من این فکر در ســــرم ---- آینده عشقم به جدائی بــــــــدل شود . گر همه عمر گویم ز توصیف او کم است ----(زیبای) من فرشتهء من کی دگر شود
دل آواره
از روزی که رفتی دل آواره ئی تو ماند --- بگریست و تنهـــــا شد و بیچاره ئی تو ماند درد اش به سیـــــنه ماند و هرگز نگفت به کس --- آه اش کشــــید و چشمش بر لانه ئی تو ماند
شکر است خدا را و خوشنودم هنــــــــــوز ---- که بر دلی غمگیــــنم افســــانه ئی تو ماند هر دم به گریه آید اندر خیـــــال تو ---- مجنون گشت آخر و دیـــــــوانه ئی تو مــــاند
طاقت نکــــــند هرگز درد جدائی ات ---- این دل که به زنجیـــــر و زولانه ئی تو ماند هرگز ز سیـــنه نمی رود هر خیال تو ---- این سینه ئی پر درد فقط خانه ئی تو مــــاند
اکنون چه چاره سازم با این درد و جدائی --- چشمم در انتظار و دلم پــــــاره ئی تو ماند چون بودی و هستی چراغ و شمع زندگی ---- دل هر دم ترا جوید و پــــروانه ئی تو ماند
در قلب منی هر دم به هر سو کی هستم ---- اکنون همیشه بر لب تــــرانه ئی تو مــــاند این دل که لحظ ئی هم دوری ندید ز تو ---- در حسرت دیدار آن زمانه ئی تو مانــــــد
باور نکند هرگز این دل فراق تو ---- خون به دل خنده بر لب به بهانه ئی تو مانــــد از این دل نا امیـــــــد اشک خون چکیده ---- هردم که چشم زارم بر نامه ئی تو مــــاند
بی تو تنهــــای تنها شدم بر زمیـــن --- این چه تقدیری بود که داشتم بر جبیـــن از ره ات میروم با غــــمت میشوم --- آشنا بعد ازین مرا قصــــد است همین
بر دلم افتاد که میبینم ترامشب به خواب --- آنقدر خوشحال بودم تا سحر خوابم مبرد
باده ز کی بگرفتی مدهوش کی بودی ---- آن شب ندانستم در آغوش کی بودی؟
بر اشک و گریه هایم به هنگام وداع ات ---- نکردی نظری رفتی تو خاموش کی بودی؟
رمیدی ز من خسته به تنهائی سپردی ---- ای یـــــــــار بگو آخر تو به هوش کی بودی؟
دل غریب
چه غريب ماندي اي دل نه غمي نه غم گساري نه به انتظار ياري نه ز يار انتظاري غم اگر به كوه گويم بگريزد و بريزد كه دگر به اين گراني نتوان كشيد باري سحرم كشيده خنجر كه چرا شبت نكشتست تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاري نه چنان شكست خوشتر كه دوباره سر برآرد منم آن درخت پيري كه نداشت برگ و باري
اي عشق، شكسته ايم، مشكن ما را
اينگونه به خاك ره ميفگن ما را
ما در تو به چشم دوستي مي بينيم
اي دوست مبين به چشم دشمن ما را
اي سينه در حرارت سوزان خود بسوز ديگر سراغ شعله آتش ز من مگير
مي خواستم كه شعله شوم سركشي كنم مرغي شدم به كنج قفس بسته و اسير
روحي مشوشم كه شبي بي خبر ز خويش در دامن سكوت به تلخي گريستم
نالان ز كرده ها و پشيمان ز گفته ها ديدم كه لايق تو و عشق تو نيستم
وقتی از چشمتوافتادم دل مستم شکست عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست
ناگهان- دریا!تورا دیدم حواسم پرت شد کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست
در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید هی صدا در کوه،هی “من عاشقت هستم” شکست
بعد ِتوآیینه های شعر سنگم میزنند دل به هر آیینه،هر آیینه ایی بستم شکست
عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد قامتم وقتی به اندوهتوپیوستم شکست
وقتی از چشمتوافتادم نمیدانم چه شد پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست
دیگر صدای من به صدایت نمی رسد یکریز میدود - و - به پایت نمی رسد